Zonder mijn familie was het nooit gelukt!
3 februari 2016: Bij een ontploffing bij aluminiumproducent Aleris in Duffel zijn twee arbeiders zwaargewond geraakt. Het ongeval deed zich afgelopen nacht om iets over vier voor in de gieterij van het bedrijf. De slachtoffers liepen allebei brandwonden en breuken op, en werden voor verzorging naar het Antwerpse Stuivenbergziekenhuis gebracht. Het zou gaan om jonge mannen, maar ze zijn niet in levensgevaar. Wat de explosie veroorzaakte, is nog niet bekend.
“Je staat er niet bij stil dat er iets kan gebeuren dat je leven zo drastisch kan omgooien.”
Ik was jong, ging trouwen en had een vaste job. Maar die dag, in februari 2016, was er een explosie op het werk waardoor ik vloeibaar aluminium van 700 °C over me heen kreeg. Op enkele minuten tijd werden al mijn toekomstplannen herschreven. Ik werd naar het brandwondencentrum gebracht en lag er verschillende weken in coma. Ik herinner me nu nog de nachtmerries en de hallucinaties, de onmacht, de woede en vooral de pijn. Zonder mijn geloof had ik deze beproeving niet doorstaan. Ik bleef ook de hele tijd denken: Ik moet overleven, dit kan ik mijn moeder niet aandoen. Zij heeft ook grote tegenslagen gekend in het leven en is altijd blijven doorgaan voor haar kinderen. Dus vocht ik, dag in dag uit, om beter te worden.
Na enkele maanden mocht ik naar huis, ons huwelijk was uitgesteld en met de steun van mijn vriendin en familie begon ik aan de revalidatie bij Oscare. Het ging met ups en downs, ik vond troost in kleine dingen: mezelf terug aankleden, terug zelfstandig eten,… Elke stap was belangrijk, maar vroeg het uiterste van mezelf.
Nu, drie jaar later, kan ik trots zeggen: Ik ben klaar voor de rest van mijn leven. Afgelopen zomer ben ik voor het eerst terug gaan zwemmen in Turkije. Het was een bevrijdend gevoel. Je durven tonen aan andere mensen en voelen dat ze oprecht met je begaan zijn. Ik heb liever mensen die vragen: “Wat is er gebeurd?” dan mensen die alleen maar aanstaren. Maar dat zal waarschijnlijk voor iedereen anders zijn.
“Ik ben vader geworden, dat geeft me vleugels.”
Ik ben ondertussen gehuwd en trotse vader van Enes Alp. Ik ben nu nog meer gemotiveerd om de revalidatie verder te zetten, ook al zullen er nog tal van hersteloperaties volgen.
Taner raakte in 2016 verbrand terwijl hij aan het werk was. Ongeveer 45% van zijn lichaam is verbrand, de revalidatie is nog volop bezig. Er zullen nog verschillende operaties nodig zijn.
Dit verhaal maakt deel uit van onze reizende tentoonstelling “Herschreven. Over leven met littekens.” Tien personen, mannen en vrouwen van alle leeftijden, willen graag hun verhaal vertellen. Wat is er met hen gebeurd en op welke manier hebben ze de draad weer opgenomen nadat hun leven was herschreven.
Wens jij ook onze tentoostelling een plekje te geven bij jou in de buurt? Mail dan naar info@oscare.be
Oscare zet zich dagdagelijks in voor mensen met brandwonden en littekens. Samen met jouw steun kunnen we de strijd tegen brandwonden verderzetten.
| Ik steun Oscare in de strijd tegen brandwonden en littekens |
| Form not found |
| Reeds ingezamelde bedrag: Form with ID 4003 not found |
