Schoonheid zit in iedereen
Peter Jan Bogaert interviewde onze Evi voor Weliswaar.be – foto © Bob Van Mol
Nog altijd kijkt Evi reikhalzend uit naar de jaarlijkse kaas- en wijnavond van vzw Oscare, een nazorg- en onderzoekscentrum voor brandwonden en littekens. Daar ontmoet ze lotgenoten die intussen ook vrienden zijn geworden. Ze is er vrijwilliger. Ze geeft tips om littekens met medische maquillage te camoufleren.
Een tweede thuis
“Ik was zeventien toen een familiebarbecue helemaal fout liep. Mijn zomers jurkje vatte vuur en ik liep ernstige brandwonden op tussen hals en knie. Tientallen operaties en een lang herstel van meer dan een jaar volgden. De weg was lastig, maar gelukkig kwam ik via het Stuivenbergziekenhuis in contact met het nazorgcentrum Oscare.”
“Naast het medische aspect, is het mentale even belangrijk. Voor mij was het contact met lotgenoten heel erg betekenisvol. Ik had het nodig om mijn plaatsje in de wereld terug te vinden. Weten dat je er niet alleen voor staat. Dat je nog perfect kan leven met al je littekens, de zichtbare en onzichtbare. Daar heb ik de knop omgedraaid en mezelf overtuigd: ja, het lukt wel.”
“Er zijn de tips en de goede raad, de therapie en de praatgroep, maar er zijn ook de kaas- en-wijn-avonden, de wandelingen, het samen zwemmen en andere activiteiten. Ik blijf ernaartoe gaan, ook al ligt mijn ongeluk al lang achter me. Littekens leven, huid verandert en het doet voor mij nog altijd deugd om lotgenoten te zien en te horen. Ja, het is er mijn tweede thuis geworden, met vrienden en kennissen voor het leven.”
Maquilleren als therapie
“Zo ben ik er ook als vrijwilliger in gerold. Van opleiding ben ik schoonheidsspecialiste en na een zelf een cursus gevolgd te hebben, geef ik nu workshops medisch maquilleren bij Oscare. Brandwonden en littekens worden zo goed als het kan medisch behandeld. Soms helpt het als tijdelijke en tussentijdse oplossing om te maquilleren. Het is veel minder ingrijpend dan een operatie bijvoorbeeld.”
“Het werkt zoals bij gewoon maquilleren. Je moet je producten zorgvuldig uitkiezen – hypoallergene voor de gevoelige huid. Je kan nooit zomaar wat smeren. Je kan aan shaping en contouring doen waarbij je bepaalde delen van je gezicht of je lichaam accentueert of ogenschijnlijk verandert van vorm. Een litteken dat rood ziet, kan je camoufleren door er eerst een contrasterende kleur op te doen, groen bijvoorbeeld, en daarop een andere kleur aan te brengen. Bij een blauwkleurig litteken werk je eerst met een rode onderlaag, bij een huidkleurig kan je beginnen met beige. Ik geef de tips, doe het voor en laat dan de mensen of hun familie er zelf verder mee werken en experimenteren. Zo krijgen ze het onder de knie.”
“De gesprekken voelen voor een groot deel therapeutisch aan. We praten eigenlijk meer over andere zaken dan over maquilleren zelf. De mensen voelen zich ook op hun gemak bij mij, omdat ze weten dat ik zelf ook heel diep heb gezeten en het allemaal heb meegemaakt. Dat ik hun pijn echt ook echt kan voelen, want het was ook mijn pijn. Dat maakt toch een groot verschil.”
Zelfstandigheid herwinnen
“Hoeveel en hoelang iemand zijn of haar littekens wil camoufleren, hangt natuurlijk altijd van de persoon zelf af. Ik adviseer wel dat het een tussenoplossing is: een tijdelijk iets, zolang ze zich er goed bij voelen. Voor velen is het wel nuttig. Een ziekenhuisomgeving is toch altijd een beschermde wereld, dokters en verpleegkundigen gaan niet oordelen of raar kijken als ze littekens zien. Eenmaal in de buitenwereld kan dat wel hard aankomen. De laatste jaren merk ik zeker beterschap, maar het schoonheidsideaal overheerst toch nog altijd in de samenleving. Dan is even camoufleren wel een oplossing. Schoonheid zit in iedereen. Waarom zou je je niet beter mogen voelen door te maquilleren? Make-up gebruik je het wanneer en hoeveel je wil.”
“Zelf gebruik ik het maar af en toe, eerder sporadisch. Wanneer ik op stap ga of in het weekend. Ik heb ook weinig last gehad van die loodzware onzekerheid waar mijn patiënten het soms over hebben. Ik kwam ook echt van ver, wellicht heeft het daarmee te maken. Ik heb opnieuw moeten leren slikken en stappen, mijn eerste focus was mijn zelfstandigheid terugkrijgen. Dat heeft zo lang geduurd dat ik al gewoon was aan mijn eigen littekens.”
“De littekens zijn nu ook een stuk van mezelf, maken deel uit van mijn identiteit. En ik kan ook zeggen dat ik mezelf mooi vind zo. Ik heb meer complexen over hier een daar een kilootje te veel. Daar ben ik meer onzeker over. (lacht) Ik heb ook een aantal tattoos laten zetten in de buurt van mijn littekens Niet om ze te verstoppen, noch om ze te benadrukken, maar gewoon omdat ik het mooi vind. Op mijn schouder heb ik er. En op mijn been heb ik een grote feniks laten zetten. Juist, het mythologisch wezen dat herrijst uit zijn as. Dat vond ik zelf heel toepasselijk. (lacht)”
